Ο φίλος Νικήτας στην υπέροχη εκπομπή που κάνει καθημερινά στο ραδιόφωνο, θα διαβάσει κάποια κείμενα με καλοκαιρινές αναμνήσεις... Εχθές η σχετική εκπομπή... Όμως, έγραψα κι εγώ κάτι και ιδού... οι δικές μου....
2/3/2013
(ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ... την ξαναβάζω ...να την απολαύσω... για κάποιες μερούλες...
Λαμπρινή)
"Εκείνο το καλοκαίρι... δεν το θυμάμαι με λεπτομέρειες. Αυτό που ξέρω είναι ότι για άλλη μια φορά το περάσαμε, οικογενειακώς, στο Παράλιο Άστρος, στην Πελοπόννησο. Μμμ... εκείνο το καλοκαίρι... Μεγάλη κουβέντα... για την ακρίβεια 15 με 20 μέρες... αυτό ήταν, για μας τα παιδιά, όλο το καλοκαίρι!
Εκείνη την μέρα, λοιπόν, για άλλη μια φορά, ξύπνησα στις 8 το πρωί. Λίγο νωρίς για ένα παιδί η ώρα, θα πείτε, αλλά με περίμενε η θάλασσα... πώς να την αφήσω μόνη;
Θα πρέπει να ήμουν 5 ή 6 ετών... το σίγουρο είναι ότι δεν ήξερα καλό μπάνιο και κυκλοφορούσα με την σαμπρέλλα μου...Εκείνη την μέρα.... που την θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια... τι ζωηρό παιδί που ήμουν!! Να τι έγινε!!!
Αφού ήπια το γάλα μου, έβαλα την σαμπρέλλα όρμησα έξω. Το ξενοδοχείο, όπου μέναμε, ήταν το πρώτο του χωριού, ακριβώς πάνω στην θάλασσα.... Εκείνη την εποχή, η μητέρα δεν φοβότανε τίποτε και μας άφηνε μόνα να πηγαίνουμε για μπάνιο, εμένα και τον αδελφό μου, μετά ερχόταν κι αυτή, βεβαίως!.... Ο πατέρας, δεν πρέπει να ήτανε μαζύ μας, δεν υπάρχει κάπου στην μνήμη μου... ίσως δούλευε κι έμεινε πίσω, στον Πειραιά... !
Η θάλασσα, η υπέροχη, ήταν εκεί και με περίμενε... Συνήθως, κολυμπούσα όλην την μέρα, και το κυριότερο για μένα, και πονοκέφαλος για την μητέρα μου, δεν έβγαζα το κεφάλι μου από την θάλασσα... όλη την ώρα έκανα βουτιές. Η μητέρα δεν μου είχε πάρει μάσκα, γι' αυτόν τον λόγο!!! Για να μην με χάσει τελείως... και θα με έχανε σίγουρα!!
Κάναμε μπάνιο ακριβώς δίπλα στην προκυμαία. Υπέροχο μέρος... κάποιες φορές πήγαινα εκεί, στην άκρη της και έκανα βουτιές από ψηλά... με το κεφάλι βεβαίως... Εννοείται!!!...
Προς το μεσημέρι, εκείνης της μέρας, θα τρώγαμε στην παραλία, σε ένα κέντρο που ήταν το λιγότερο δύο μέτρα από την θάλασσα... Η μητέρα ήταν εκεί... και μας περίμενε να βγούμε έξω... και τότε έγινε!!!
Εγώ, πάνω στην προκυμαία, έτρεχα σαν τρελλή για να πάω να φάω, ήταν η ώρα είπαμε του φαγητού... η κοιλιά μου γουργούριζε... και το κατάλαβε αυτό κι η μητέρα μου από την ταχύτητα που είχα αναπτύξει... Πού να ήξερα, όμως!!!!
Τρέχω, τρέχω, λοιπόν, και λίγο πριν φθάσω στο κέντρο, μπλουμ! Έπεσα στην θάλασσα....
Δυστυχώς... δεν το ήθελα, δυστυχώς, δεν ήταν βουτιά με
το κεφάλι. Παραπάτησα και έπεσα στην θάλασσα... και τότε... ήρθε ο
τρόμος!!!.... Ένα σωρό μικρά καβουράκια με
πλησιάσανε.... Έβαλα τις φωνές!! "Μαμάααα!!! ", φώναζα, "μαμάαα!!"... Θα
με φάνε..., σκέφτηκα! Με πλησιάζουνε απειλητικά!!
Πλησίαζαν και κάτι ψαράκια... αλλά... δεν τους έδωσα σημασία... Τα καβουράκια ήταν η απειλή για την παιδική ψυχή μου!!!
Ποιος θα με βγάλει από την θάλασσα;;.... Το νερό δεν
ήταν βαθύ σε εκείνο το σημείο, όχι... όμως ήταν το μέρος όπου τα
καβουράκια, οι άχινοι, κι όλα τα υπέροχα πλάσματα της θάλασσας κάνανε το
μπάνιο τους ανενόχλητα, γιατί... δεν κολυμπούσε κανένας τόσο κοντά στην
προκυμαία, !!!... Μόνον εγώ!! Που βούτηξα κατά λάθος πάνω τους!!! Φρίκη!!!!
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, δεν θυμάμαι αν με έβγαλε κάποιος έξω... τίποτε... Μόνον τον τρόμο θυμάμαι και τις φωνές μου.... Να πνιγώ...;;... Δεν υπήρχε περίπτωση, ήμουν με την σαμπρέλλα...Να τρομάξω... Ωωωωω... τρόμαξα για τα καλά...
Έκτοτε... δεν το ξαναέκανα;;... Λάθος... Έκτοτε, το ξαναέκανα... και στην προκυμαία πήγαινα... και βουτιές έκανα... και το κεφάλι μου δεν έβγαζα έξω απ΄το νερό.... Εννοείται!!....
Αλλά... έκτοτε...δεν ξαναπλησίαζα τις άκρες της προκυμαίας.... Δεν ξαναέτρεξα γρήγορα!! Μακρυά από τις άκρες και μόνον ήσυχα περπάταγα στην μέση της προκυμαίας!!!!....
Μακρυά... και αγαπημένοι από τα μικρούλια τα καβουράκια...
Θα κολυμπούν πια χωρίς τον φόβο μου!!!.... Ευτυχώς γι' αυτά!! "
Λαμπρινή
Πειραιάς, 28/3/2013
2/3/2013
(ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ... την ξαναβάζω ...να την απολαύσω... για κάποιες μερούλες...
Λαμπρινή)
"Εκείνο το καλοκαίρι... δεν το θυμάμαι με λεπτομέρειες. Αυτό που ξέρω είναι ότι για άλλη μια φορά το περάσαμε, οικογενειακώς, στο Παράλιο Άστρος, στην Πελοπόννησο. Μμμ... εκείνο το καλοκαίρι... Μεγάλη κουβέντα... για την ακρίβεια 15 με 20 μέρες... αυτό ήταν, για μας τα παιδιά, όλο το καλοκαίρι!
Εκείνη την μέρα, λοιπόν, για άλλη μια φορά, ξύπνησα στις 8 το πρωί. Λίγο νωρίς για ένα παιδί η ώρα, θα πείτε, αλλά με περίμενε η θάλασσα... πώς να την αφήσω μόνη;
Θα πρέπει να ήμουν 5 ή 6 ετών... το σίγουρο είναι ότι δεν ήξερα καλό μπάνιο και κυκλοφορούσα με την σαμπρέλλα μου...Εκείνη την μέρα.... που την θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια... τι ζωηρό παιδί που ήμουν!! Να τι έγινε!!!
Αφού ήπια το γάλα μου, έβαλα την σαμπρέλλα όρμησα έξω. Το ξενοδοχείο, όπου μέναμε, ήταν το πρώτο του χωριού, ακριβώς πάνω στην θάλασσα.... Εκείνη την εποχή, η μητέρα δεν φοβότανε τίποτε και μας άφηνε μόνα να πηγαίνουμε για μπάνιο, εμένα και τον αδελφό μου, μετά ερχόταν κι αυτή, βεβαίως!.... Ο πατέρας, δεν πρέπει να ήτανε μαζύ μας, δεν υπάρχει κάπου στην μνήμη μου... ίσως δούλευε κι έμεινε πίσω, στον Πειραιά... !
Η θάλασσα, η υπέροχη, ήταν εκεί και με περίμενε... Συνήθως, κολυμπούσα όλην την μέρα, και το κυριότερο για μένα, και πονοκέφαλος για την μητέρα μου, δεν έβγαζα το κεφάλι μου από την θάλασσα... όλη την ώρα έκανα βουτιές. Η μητέρα δεν μου είχε πάρει μάσκα, γι' αυτόν τον λόγο!!! Για να μην με χάσει τελείως... και θα με έχανε σίγουρα!!
Κάναμε μπάνιο ακριβώς δίπλα στην προκυμαία. Υπέροχο μέρος... κάποιες φορές πήγαινα εκεί, στην άκρη της και έκανα βουτιές από ψηλά... με το κεφάλι βεβαίως... Εννοείται!!!...
Προς το μεσημέρι, εκείνης της μέρας, θα τρώγαμε στην παραλία, σε ένα κέντρο που ήταν το λιγότερο δύο μέτρα από την θάλασσα... Η μητέρα ήταν εκεί... και μας περίμενε να βγούμε έξω... και τότε έγινε!!!
Εγώ, πάνω στην προκυμαία, έτρεχα σαν τρελλή για να πάω να φάω, ήταν η ώρα είπαμε του φαγητού... η κοιλιά μου γουργούριζε... και το κατάλαβε αυτό κι η μητέρα μου από την ταχύτητα που είχα αναπτύξει... Πού να ήξερα, όμως!!!!
Τρέχω, τρέχω, λοιπόν, και λίγο πριν φθάσω στο κέντρο, μπλουμ! Έπεσα στην θάλασσα....
Εδώ έγινε το μπλουμ!!! (Παράλιον Άστρος 2013, δική μου φώτο!)
Πλησίαζαν και κάτι ψαράκια... αλλά... δεν τους έδωσα σημασία... Τα καβουράκια ήταν η απειλή για την παιδική ψυχή μου!!!
Εδώ... (Παράλιον Άστρος 2013, δική μου φώτο!)
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, δεν θυμάμαι αν με έβγαλε κάποιος έξω... τίποτε... Μόνον τον τρόμο θυμάμαι και τις φωνές μου.... Να πνιγώ...;;... Δεν υπήρχε περίπτωση, ήμουν με την σαμπρέλλα...Να τρομάξω... Ωωωωω... τρόμαξα για τα καλά...
Παράλιον Άστρος, πανοραμική (2013, δική μου φώτο!)
Αλλά... έκτοτε...δεν ξαναπλησίαζα τις άκρες της προκυμαίας.... Δεν ξαναέτρεξα γρήγορα!! Μακρυά από τις άκρες και μόνον ήσυχα περπάταγα στην μέση της προκυμαίας!!!!....
Μακρυά... και αγαπημένοι από τα μικρούλια τα καβουράκια...
Θα κολυμπούν πια χωρίς τον φόβο μου!!!.... Ευτυχώς γι' αυτά!! "
Λαμπρινή
Πειραιάς, 28/3/2013
