Ο φίλος Νικήτας για πολλοστή φορά.... στην υπέροχη εκπομπή που
κάνει καθημερινά στο ραδιόφωνο, θα διαβάσει κάποια κείμενα ...
Εδώ... η δική μου ιστορία...
ΤΙ ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑ...
ή τι κακό του έκανα;;...
ή τι κακό του έκανα!!!!
Ο Βάκης (βλέπε Βαγγέλης) ήταν γείτονας, για την ακρίβεια, γειτονόπουλο. Έμενε στην κάτω γειτονιά, και παίζαμε μαζύ όταν ήμασταν παιδιά. (Κάποτε, ήμασταν και παιδιά, εμείς οι μεγάλοι! )
Ο Βάκης ήταν αδελφός του συμμαθητού μου, του Χρήστου, (υπέροχο παιδί και καλός φίλος) και πάντα τα απογεύματα πήγαινα στην αυλή τους και παίζαμε.
Η αυλή τους ήταν υπέροχη. Γεμάτη δέντρα και πολλά λουλούδια, κι επειδή δεν ήμουνα ποτέ καλή στα λουλούδια... μην περιμένετε να σας πω τι είδους. Ένας διάδρομος οδηγούσε προς την κυρίως είσοδο του σπιτιού τους και είχε δεξιά κι αριστερά όμορφες και ψηλές κολώνες. Κοιτάζοντας πάνω, έβλεπες την κληματαριά με τα τσαμπιά τα σταφύλια, έτοιμα να τα κόψεις, όταν ήταν η εποχή τους. Τον άλλο καιρό, ξεραμένη η κληματαριά, μας άφηνε εκτεθειμένους στον ήλιο, χωρίς την πλούσια και "γλυκειά" σκιά της.
Η κληματαριά
Τα παιγνίδια μας πολλά. Με φαντασία ή κλασσικά (πόλεμος, στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα, περνά περνά η μέλισσα, και άλλα ή μάλλον για την ακρίβεια και όλα τα άλλα) μας γέμιζαν τα απογεύματά μας με χαρά, ξενοιασιά, και άλλα που δεν καταλαβαίναμε τότε. (Αγάπη, φιλία, συντροφικότητα.)
Ο Βάκης λοιπόν, ήταν ένα παιδί ήσυχο, δεν ενοχλούσε πολύ στο παιγνίδι και ήταν καλή η παρέα του. Και όμως, τι κακό του έκανα; Τι κακό του έκανα!!!!
Ο Βακης με εκνεύριζε. Δεν θυμάμαι γιατί, ούτε τώρα έχει τόση πια σημασία. Με εκνεύριζε και εγώ τον "πλάκωνα" στο ξύλο. Να μου πείτε ήταν η πρώτη φορά που έδερνα τα παιδάκια; Όχι βέβαια. Το ξύλο το είχα εύκαιρο. Σε κάθε ευκαιρία, χτυπούσα τα παιδιά που με ενοχλούσαν, χτυπούσα αυτά που έκαναν ζαβολιές στο παιγνίδι, για να τους δώσω ένα μάθημα. Εγώ ήμουν αυτή που τα τιμωρούσε όπως έπρεπε, δηλαδή με το ξύλο. Να μου πείτε μήπως τότε γνωρίζαμε περί διαλόγου; Όχι. Μόνον ότι "το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο" γνωρίζαμε. Αυτό ήταν το μάθημα της μικρής μας ζωής. Κι εγώ ειδικά, που ήμουν και καλή μαθήτρια, το εφάρμοζα σε όλους!!! Έτσι!
Κορίτσι του μποξ
Τι ξύλο έτρωγε αυτό το παιδί από μένα!!! Πολύ ξύλο. Θα πρέπει κάθε φορά που τον έβλεπα να τον βάραγα κι όλας... κι όσο για το πόσο καιρό τον έδερνα, ούτε που θυμάμαι. Κάποτε, όμως, σταμάτησα να τον δέρνω. Μήπως είχε σταματήσει να με νευριάζει; Όχι. Μήπως μου έγινε κάποια παρατήρηση από κάποιον μεγάλο για να μην τον δέρνω; Όχι. Αλλά;;;....
Ο Βάκης, που λέτε, ήταν τυχερός. Εκτός του ότι ήμουν καλή μαθήτρια, είχα και μυαλό. Σκεφτόμουν κι όλας. Με λίγα λόγια, μία ωραία πρωία αποφάσισα να σταματήσω να τον δέρνω για τον εξής λόγο. Ο Βάκης είχε μεγαλώσει. Δεν ήταν πια ένα μικρό αγοράκι, χαριτωμένο που ζητούσε το ξύλο, όχι. Ήταν ένα μεγάλο παιδί, πια. Πόσο να ήταν; Έντεκα, δώδεκα ετών; Δεν θυμάμαι καλά.. Πάντως είχε μεγαλώσει, και δεν έπρεπε να τον δέρνω, γιατί ήταν μεγάλο παιδί. Αυτό σκέφτηκα κι αυτό ήτανε!
Κι έτσι γλύτωσε από μένα ο φίλος μου, ο Βάκης. Κι ελπίζω να μην το θυμάται πια. Εύχομαι να είναι πια, αυτό το ξύλο, μία σβησμένη ανάμνηση στην μνήμη του, γιατί αν τον ξαναδώ, (έχω να τον δω χρόνια ολόκληρα! ) θα πρέπει να του ζητήσω συγγνώμη, για τότε.... Τότε που ήμουν μικρή και καλή μαθήτρια!
Και αυτό το "τότε", αγαπητοί μου φίλοι, είναι τόσο, μα τόσο μακρυά.... Δυστυχώς....
Λαμπρινή
