Ή όπως γράφει στο βιβλίο, ο αρχικός τίτλος ήταν: " Συγγνώμη, άντρα μου που κι εγώ αγάπησα τον πατέρα σου... "
Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα...
Της Κατερίνας Σταματίου Παπαθεοδώρου
Κατερίνας Δε.στα. πα.
Μόλις το διάβασα, έγραψα στο βιβλίο της με μολύβι, για την Κατερίνα " Όσο κι αν προσπαθείς - πάλι στενοχωρέθηκα. Ένας άνθρωπος έφυγε για τον ουρανό. Ο πατέρας. Δύσκολο να το ξεπεράσεις. Δύσκολος ο θάνατος. Δύσκολη η ζωή... "
Από την ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
Δεν θα πω κάτι άλλο... θα γράψω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο που μου έκαναν εντύπωση... και θα σας προτρέψω... να το διαβάσετε....
Και να μπείτε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ στην ψυχή της συγγραφέως... μια που η Κατερίνα γράφει με την ψυχή της... για την ψυχή της....
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:
1ο.
Τρίτη, 13/5 ο παππούς και πατέρας μας...
.... Απόψε νοιώθω παράξενα... Τρυφερά, φοβισμένα, λυπημένα...
Ήρθε ο παππούς να μείνει κοντά μας. Δυο ζεστές γωνιές για κείνον, διάλεξε το σαλόνι.
Τώρα κοιμάται. Τον προσέχω... Τον νοιώθω σαν μωρό. Συνάμα σκέφτομαι την πάλη που γίνεται μέσα του...
Τον δικό μου πατέρα δεν τον θυμάμαι. Ήμουνα μωρό όταν έφυγε.
Νοιώθω τρυφερά και γλυκά. Σαν να ζέστανε το σπίτι... Σαν να γέμισε αναπάντεχα ένα άδειο κομμάτι της ψυχής μου...
2ο.(μιλάει ο καθρέπτης)
Τα φρέσκα γραπτά της δε θέλει να κυκλοφορούν ελεύθερα στο σπίτι. Τα κρύβει. .... Στο ημερολόγιο συνδιαλέγεται εκείνη με την ψυχή της. Τρίτος, όσο αυτοί οι δυο μιλούν, απαγορεύονται δια ροπάλου. ... Μετά, όταν τελειώσει, δεν τη ενδιαφέρει πια, εάν και ποιος θα το διαβάσει. Στα χαρτιά της ακουμπά τις δικές της πληγές...
3ο.
Τον έβλεπα σαν τον πατέρα που δεν είχα... Γι' αυτό έκλαψα, στεναχωρέθηκα, κατέφυγα στην Παναγιά και στον Άγιο Εφραίμ να τον σώσει. Γιατί τον αγάπησα, είχα ανάγκη από έναν πατέρα, έστω και τόσο αργά στη ζωή μου...
4ο.
Βράδυ Κυριακής-ξημερώματα Δευτέρας, ώρα 1:17
Παππού, πες μας: Τι πίνεις; Δώσε κι εμένα να μεθύσω μαζί σου, απόψε! Δεν ξέρω τι όνειρα βλέπεις, ούτε σε ποιο γλέντι βρίσκεσαι, πάντως σήκωσες το Νοσοκομείο στο πόδι τραγουδώντας: "Μπήκαν μωρέ, μπήκαν τα γίδια στο μαντρί..." και μετά καπάκι: "Να' ταν μωρέ, να 'ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία! "
Α, ρε παππού, τι πάθαμε! Έχεις μεγάλα κέφια απόψε και παρασύρεις κι εμένα.
5ο.
"Με το χιόνι", λέει, "φεύγουν οι ευτυχισμένοι". Έτσι έφυγε η μάννα. Με χιόνι πολύ. Ούτε στη Ζαγορά δεν πήγαμε. Έμεινε εδώ κοντά μου. Πέντε ολόκληρα χρόνια. Λες να μείνεις κι εσύ;
Όχι. Αν χρειαστεί, με τα πόδια θα σε πάω εσένα. Εκεί είσαι αρχηγός εσύ. Δίπλα στο Λενιώ σου. Στην Αγία Παρασκευή, τόσο κοντά στο σπίτι σου! Απ' την αυλή βλέπεις το ηλιοβασίλεμα... Κατά κει, πέφτει.
6ο.
"Εγώ κρατάω σκοπιά τη νύχτα. Τότε συνήθως αριβάρει ο Χάρος. Κρατάω τσίλιες και τον διώχνω. Τη μέρα κοιμάμαι, γιατί ξέρω πως είναι τόσοι άλλοι άνθρωποι ξυπνητοί, που φοβάται και δεν τολμάει να βγει στο σεργιάνι. Εγώ είμαι παιδί για τα δύσκολα. Από πέτρα, είπαμε."
7ο.
"Σ΄ αγαπάω πολύ!" μου είπες κατά τις 10 το πρωί, όταν πήγα να φύγω , και τρελάθηκα! Γύριζε ο κόσμος γύρω μου. Τι ήταν αυτό; Γιατί μου το είπες τώρα; Κι αν φύγεις κι εγώ λείπω; Αν όταν γυρίσω, δε θα σε βρω εδώ; Τρελάθηκα...
8ο.
"Τον αγαπάς πολύ! " μου είπε ο καστανός. "Πόσο χρονών είναι;"
"Ογδόντα, αλλά τι σημασία έχει;"... "Δε μετριέται η αξία της ζωής με τα χρόνια. Κανείς δεν εγγυάται πως φεύγοντας πρώτα ένας γέρος, θα ζήσει ένας νέος", τους απάντησα θαρραλέα...
9ο.
Αν γράψω κάποτε ένα βιβλίο για σένα, αυτό θα είναι χαρούμενο.
10ο.
από το μπλογκ της συγγραφέως, δικό της απόσπασμα...
http://staxnariatoupatera.blogspot.gr/2013/01/blog-post_15.html
Πόση αγάπη και πόσα σκαλιά;
Δε ξεχνιέσαι, έτσι κι αλλιώς! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Τα δώρα μου στα έφερα πολύ νωρίτερα, έτσι, κι αλλιώς!
Στίγμα μόνο θέλω να δώσω, πως χθες με έκανε φίλη στο Φεισμπουκ το "Γηροκομείο" Βόλου!
Εγώ το ζήτησα αυτές τις μέρες.
...Πήγα στη σελίδα, μα δεν μπόρεσα να κάνω "λάικ", ακόμα!
Στάθηκα σε κείνα τα σκαλιά, είπα να τα μετρήσω, μα έφυγα σαν κυνηγημένη...
Να, τώρα, ώρα μία και 14, θα πάω να "κλέψω" φωτογραφίες!
Όχι, δε θα μετρήσω, ΤΙΠΟΤΑ!
Ποτέ δε "μέτρησα", έτσι κι αλλιώς!
"Αιωνία σου η μνήμη", παππού!
Όντως, πολύ σ' αγάπησα!... όπως και όλοι οι άλλοι!
Ο τρόπος μόνο διαφέρει, όχι το "πόσο"!
Απόσπασμα απ' το: "Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα..."
Εκδόσεις ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ - Βόλος
..........................................................
Να σημειώσω ότι η συγγραφέας κρατούσε διαρκώς το χέρι του πεθερού της στις δύσκολες στιγμές του στο νοσοκομείο...
11ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Μη φοβάσαι, μπαμπά! Μη φοβάσαι! Σου κρατάω το χέρι!
και γι' αυτό υπάρχει και η σχετική φωτογραφία του εξώφυλλου του βιβλίου...
αλλά και ότι τα πουλιά που πετούσαν όλες αυτές τις ώρες που περνούσε στο νοσοκομείο είναι κι αυτά πρωταγωνιστές και στην φωτογραφία στο εξώφυλλο... (Η φώτο του εξώφυλλου είναι δημιουργία της συγγραφέως! )
12ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Ποιος ξέρει τι είδους παράσταση προγραμμάτισαν για αύριο τα πουλιά; Πάντως σήμερα ήταν αλλιώτικη. Βγήκαν όλα μαζί και πέρασαν από πάνω μας. Μαύρισε ο ουρανός... Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα.
Καλή επιτυχία στο βιβλίο της φίλης Κατερίνας Δεσπότη-Σταματιου Παπαθεοδώρου... (εδώ το μπλογκ με το όνομα του βιβλίου )
(οι φώτο οι παραπάνω δικές μου... η παρούσα από το μπλογκ της Κατερίνας)
(ΕΔΩ η απόκριση στο μπλογκ της συγγραφέως... )
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ αγαπητή συγγραφέας... νασαι καλά!
κι εδώ... σχετική ανάρτηση... για τα πέντε χρόνια... του πατέρα... 15/1/2014
