Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Τι κακό του έκανα... , γραμμένο από την Λαμπρινή, (για τρίτη φορά... )

Ο φίλος Νικήτας για πολλοστή φορά.... στην υπέροχη εκπομπή που κάνει καθημερινά στο ραδιόφωνο, θα διαβάσει κάποια κείμενα ...  Εδώ... η δική μου ιστορία...

ΤΙ ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑ... 
ή τι κακό του έκανα;;... 
ή τι κακό του έκανα!!!!  

Ο Βάκης (βλέπε Βαγγέλης) ήταν γείτονας, για την ακρίβεια, γειτονόπουλο.  Έμενε στην κάτω γειτονιά, και παίζαμε μαζύ όταν ήμασταν παιδιά. (Κάποτε, ήμασταν και παιδιά, εμείς οι μεγάλοι! )
Ο Βάκης ήταν αδελφός του συμμαθητού μου, του Χρήστου, (υπέροχο παιδί και  καλός φίλος) και πάντα τα απογεύματα πήγαινα στην αυλή τους και  παίζαμε.  

Η αυλή τους ήταν υπέροχη. Γεμάτη  δέντρα και πολλά λουλούδια, κι επειδή  δεν ήμουνα ποτέ καλή στα λουλούδια... μην περιμένετε να σας πω τι είδους.  Ένας διάδρομος οδηγούσε προς την κυρίως είσοδο του σπιτιού τους και είχε δεξιά κι αριστερά  όμορφες και ψηλές κολώνες.  Κοιτάζοντας πάνω, έβλεπες την κληματαριά με τα τσαμπιά τα σταφύλια, έτοιμα να τα κόψεις, όταν ήταν η εποχή τους.  Τον άλλο καιρό, ξεραμένη η κληματαριά, μας άφηνε  εκτεθειμένους στον ήλιο, χωρίς την πλούσια και "γλυκειά" σκιά της.

Η κληματαριά

Τα παιγνίδια μας πολλά.  Με φαντασία ή κλασσικά (πόλεμος, στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα, περνά περνά η μέλισσα, και άλλα ή μάλλον για την ακρίβεια και όλα τα άλλα) μας γέμιζαν τα απογεύματά μας με χαρά, ξενοιασιά, και άλλα που δεν καταλαβαίναμε τότε. (Αγάπη, φιλία, συντροφικότητα.)

Ο Βάκης λοιπόν, ήταν ένα παιδί ήσυχο, δεν ενοχλούσε πολύ  στο παιγνίδι και ήταν καλή η παρέα του.  Και όμως, τι κακό του έκανα;  Τι κακό του έκανα!!!! 

Ο Βακης με εκνεύριζε.  Δεν θυμάμαι γιατί, ούτε τώρα έχει τόση πια σημασία.  Με εκνεύριζε και εγώ τον "πλάκωνα" στο ξύλο.  Να μου πείτε ήταν η πρώτη φορά που έδερνα  τα παιδάκια;  Όχι βέβαια.  Το ξύλο το είχα εύκαιρο.  Σε κάθε ευκαιρία, χτυπούσα τα παιδιά που με ενοχλούσαν, χτυπούσα αυτά  που έκαναν ζαβολιές στο παιγνίδι, για να τους δώσω ένα μάθημα.  Εγώ ήμουν αυτή που τα τιμωρούσε όπως έπρεπε, δηλαδή με το ξύλο.  Να μου πείτε μήπως τότε γνωρίζαμε περί διαλόγου;  Όχι.  Μόνον ότι "το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο" γνωρίζαμε.  Αυτό ήταν το μάθημα της μικρής μας ζωής.   Κι εγώ ειδικά, που ήμουν και καλή μαθήτρια, το εφάρμοζα σε όλους!!!  Έτσι! 

Κορίτσι του μποξ

Τι ξύλο έτρωγε αυτό το παιδί από μένα!!! Πολύ ξύλο.  Θα πρέπει κάθε φορά που τον έβλεπα να τον βάραγα κι όλας... κι όσο για το πόσο καιρό τον έδερνα, ούτε που θυμάμαι.   Κάποτε, όμως,  σταμάτησα να τον δέρνω.  Μήπως είχε σταματήσει να με νευριάζει;  Όχι.  Μήπως μου έγινε κάποια παρατήρηση από κάποιον μεγάλο για να μην τον δέρνω;  Όχι.  Αλλά;;;.... 

Ο Βάκης, που λέτε, ήταν τυχερός.  Εκτός του ότι ήμουν καλή μαθήτρια, είχα και μυαλό. Σκεφτόμουν κι όλας.  Με λίγα λόγια, μία ωραία πρωία αποφάσισα να σταματήσω να τον δέρνω για τον εξής λόγο.  Ο Βάκης είχε μεγαλώσει.  Δεν ήταν πια ένα μικρό αγοράκι, χαριτωμένο που ζητούσε το ξύλο, όχι. Ήταν ένα μεγάλο παιδί, πια.  Πόσο να ήταν;  Έντεκα, δώδεκα ετών;  Δεν θυμάμαι καλά..  Πάντως είχε μεγαλώσει, και δεν έπρεπε να τον δέρνω, γιατί ήταν μεγάλο παιδί. Αυτό σκέφτηκα κι αυτό ήτανε! 

 Κι έτσι γλύτωσε από μένα ο φίλος μου, ο Βάκης.  Κι ελπίζω να μην το θυμάται  πια.  Εύχομαι να  είναι πια, αυτό το ξύλο,  μία σβησμένη ανάμνηση στην μνήμη του, γιατί αν τον ξαναδώ, (έχω να τον δω χρόνια ολόκληρα! )  θα πρέπει να του ζητήσω συγγνώμη, για τότε.... Τότε που ήμουν μικρή και καλή μαθήτρια!

Και αυτό το "τότε", αγαπητοί μου φίλοι, είναι τόσο, μα τόσο μακρυά.... Δυστυχώς.... 

Λαμπρινή






12 σχόλια:

syros2js είπε...

Δεν θα σε φανταζόμουν ποτέ, ως... μποξέρ!!! χαχα!!!
Δεν έχω φάει ποτέ, ούτε ένα τόσο δα χαστουκάκι, και μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ να δώσω κιόλας!!!
Αν βαραίνει την ψυχούλα σου, αυτή η παιδική σου "συνήθεια" να ζητήσεις συγνώμη και κάτι μου λέει πως θα ξεσπάσετε και οι δύο σας σε απίστευτα γέλια!!!
Τί αναμνήσεις υπάρχουν από τα παιδικά χρόνια, ε?
Φιλάκια, κορίτσι μου!!!
Καλή σου μέρα!!!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

.... syros2js, τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι!!... χαχα.. περίμενα το σχόλιό σου ξέρεις!!... τι να κάνουμε;;...
είσαι πολύ καλή, γι'αυτό δεν έχεις φάει χαστουκάκι!... χαίρομαι γι' αυτό!
Αναμνήσεις.. ναι... μάκια... καλό απόγευμα!!!!
φιλικά,
Λαμπρινη

Fanypap είπε...

Ε! Ούτε κι εγώ περίμενα ότι θα το έκανες αυτό!!Καημένο παιδάκι, χωρίς να φταίει σε τίποτα;!!Γιατί Λαμπρινή μου;;!!Μια συγνώμη και γέλια πολλά χρειάζεται!! Πως μας μένουν όμως αυτά τα γεγονότα!!φιλάκια γλυκιά μου μποξέρ!!

Fanypap είπε...

Sorry, σβήσε τις υπόλοιπες, κράτα μόνο μια φορά το σχόλιό μου αν δημοσιεύτηκε περισσότερες, πρόβλημα στη σύνδεσή μου, με ανάγκασε να το πατήσω πολλές φορές.

Dennis Kontarinis είπε...

Στ΄αλήθεια τη χάρηκα πάρα πολύ αγαπητή μου Λαμπρινή, αυτή την υπέροχη ιστοριούλα σου.
Σε φαντάζομαι να δέρνεις αυτό το παιδάκι και γελάω.
Υπέροχα, αλησμόνητα παιδικά χρόνια.
Την αγάπη μου καλή μου φίλη.

Το σχολικό παρεάκι είπε...

Καλή μας φίλη, χρόνια πολλά!!!! Έχουμε ένα βραειάκι για σένα !!! Μπορείς να το παραλάβεις από εδώ: http://tosxolikopareaki.blogspot.gr/2013/05/blog-post_14.html#axzz2TG445NFw

Marie-Anne είπε...

Χα,χα χα!!! Τί μου θύμισες! Είχα κι εγώ ένα φιλαράκι στην γειτονιά της γιαγιάς μου που ήταν λίγο αγαθούλικο και με εκνεύριζε με τις ερωτήσεις του! Δεν καταλάβαινε με την πρώτη και όλο ρωτούσε, τί? 'ψωμί και τυρί' του απαντούσα. Τι είπες? συνέχιζε αυτός, και εγώ του έλεγα "τρύπες" και γελούσα που τον έβλεπα να ψάχνει κάτω για μυρμηγκότρυπες!! χαχαχα! Δεν τον βάραγα όμως....ήμουν καλό παιδί!
Χριστός Ανέστη, Λαμπρινή μου και χρόνια πολλά για την γιορτή σου!!! Φιλάκια!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Φανή Παπ., Ζωγράφος!! ... χχαχα... άλλες εποχές... άγριες!! χαχα...
Καλή μου κι εγώ δεν ξέρω το γιατί... Παιδικά σφάλματα!
μας μένουν... βέβαιως... (τόσο ξύλο έπεσε!! χαχα... )...
μάκια.. κι ευχαριστώ!!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

οκ... τα έσβησα Φανή μου...

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Dennis... καλέ μου φίλε... αλησμόνητα ναι.. κι έχουν χαραχθεί βαθειά μέσα μας...
ΑΥΤΗΝ την περίοδο... δεν κυκλοφορώ πολύ λόγω μελέτης.. θα τα πούμε αργότερα...
νάσαι καλά!! ευχαριστώ!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Το σχολικό παρεάκι!! τέλεια!! ευχαριστώ πολύ!!!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Marie Anne... αληθώς ανέστη! Ευχαριστώ πάρα πολυ!!
ναι το καημένο... υπέφερε από μένα... ήμουν κακό παιδί!! ... χαχα... αυτά έχει η ζωή!
... τα λέμε.. καλή μου!! μάκια!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...